Tijd in tijden van Corona

Eén van de wonderlijke dingen die ik de afgelopen zes weken heb opgemerkt, is dat mijn perceptie van tijd veranderd is. Toen ik natuurkunde studeerde leerde ik over ruimte en tijd, zoals beschreven in Albert Einsteins algemene relativiteitstheorie. Hierin wordt tijd beschreven als vierde dimensie. Net als de drie dimensies van de ruimte: lengte, breedte en hoogte, is er een vierde “richting” die onze plaats in de tijd bepaalt. Maar waar je in de ruimte ook bent, je bent altijd “hier”, simpelweg omdat dit is gedefinieerd als de plaats waar jij bent. Op dezelfde manier is het voor jou altijd “nu”, omdat dit is gedefinieerd als de tijd waar jij bent.

Nu drukt de coronacrisis me met mijn neus op de feiten. Hiervoor verlangde ik continu naar de toekomst; het einde van de werkdag, het volgende weekend, en mijn ultieme droom: een half jaar wandelen in Nieuw-Zeeland. Nu ben ik alleen nog maar “hier”, thuis, en is de tijd verworden tot een uniform “nu”. Geen plek om heen te gaan, geen moment om naar uit te kijken, niets om naar te verlangen. Vrij van verlangen zijn; eigenlijk lijkt dit op wat ze in de Oosterse spiritualiteit “Verlichting” noemen. Een gedwongen versie, dat wel.

Natuurlijk weet ik dat deze inzichten niet gekoppeld zijn aan de coronacrisis. Het was altijd al zo, en het zal altijd zo zijn, ook als het straks voorbij is. Ook als we weer overal heen kunnen, kunnen we ons beseffen dat we altijd “hier” zijn. Ook als we weer afspraken hebben om naar uit te kijken, kunnen we ons beseffen dat het altijd “nu” is. Dat er aan het “hier en nu” eigenlijk nooit te ontsnappen valt, en dat we er (maar) het bèste van moeten maken.

(bij de foto: lammetjes in de wei, op onze dagelijkse wandelingen rond Sauwerd).

gepubliceerd op 7 mei 2020