Door de opdracht om thuis te werken, ben ik niet eerder in mijn 64 jaren, zo lang achtereen thuis geweest.

De meeste weken gebeurde er weinig op straat. Weinig mensen, geen mensen op weg naar hun werk. Geen kinderen op weg naar school. Bijna geen auto’s. Een vreemde, vervreemdende ervaring. Inmiddels neemt het bewegen en verkeer weer wat toe. Maar vooralsnog is het nog steeds ‘stil’. Alles nog onzeker wat komen gaat. We blijven op afstand , we wijken als iemand te dichtbij komt.

Het is stil in Amsterdam. Het is stil in de wereld om ons heen. Maar stilte is niet de afwezigheid van geluid, maar het begin van luisteren.

Nadenkend over wat ik zou schrijven, dacht ik aan het lied van Ramses Shaffy – ’t is stil in Amsterdam:

‘t Is stil in Amsterdam
De mensen zijn gaan slapen
Ik steek een sigaret op
En kijk naar het water
En denk over mezelf
En denk over later
Ik kijk naar de wolken
Die overdrijven
Ik ben dan zo bang
Dat de eenzaamheid zal blijven
Dat ik altijd zo zal lopen
Op onmogelijke uren
Dat ik eraan zal wennen
Dat dit zal blijven duren
Als de mensen zijn gaan slapen
‘t Is zo stil in Amsterdam
Ik wou
Dat ik nu eindelijk iemand tegenkwam.

Waar ik aan wil toevoegen, ik hoop dat ik JOU binnenkort weer tegenkom. Tot spoedig.

Luister en kijk naar deze ontroerende mooie uitvoering van Ramses Shaffy: https://www.youtube.com/watch?v=XgCGpjtNjLo

gepubliceerd op 19 mei 2020