Boos op het weer

Zijn jullie ook wel eens boos op het weer? Hoe gek kan je zijn.

Soms denk ik echt dat ik met de jaren een beetje wijsheid heb opgebouwd. Begrijp me niet verkeerd het gaat maar om een beetje. Maar deze week voelde ik me als een puber die niet naar een feestje mag.

Na 2 maanden huisarrest, was ik de laatste week doorgekomen door een plannetje te maken voor 11 mei: in Frankrijk Covid Bevrijdingsdag!

Gepland stond een picknick in een boomgaard ofzo! Je stelt je voor: een slaatje, een glaasje, verpakt in een Provençaalse mand.

Helaas maandag 11 was een dag van vocht en tocht en dus…

Buiten is het nat, het druilt. Ik kijk naar de waterdruppels op het veel te groene, hoog opgeschoten onkruid. Prachtig die weerschijn, het licht…

In één zo’n druppel weerkaatst zich het hele universum: een spiegel in bolvorm.

Als het warm wordt verdampt ie, reist met een wolk mee naar een koudere plek waar die condenseert en weer druppel wordt. Vroeg of laat komt ie in een waterstroom terecht, waar hij ophoudt druppel te zijn. Hij eindigt in de oceaan. En daar begint het weer van voren af aan… Het water uit de oceaan verdampt, stijgt op en de druppels beginnen hun reis.

Mijn grootste luxe is in de zomer te zwemmen in een baai, omsloten door een ver in zee stekende kaap enerzijds en een kleine plezierhaven aan de andere kant.

’s Ochtens vroeg is er bijna niemand, ik ben alleen in zee, ver weg van het strand en ik voel me als een druppel die even weer deel is van de oceaan.

Vraagje: als de druppel oceaan geworden is en later weer druppel wordt, is het dan een nieuwe druppel?

gepubliceerd op 25 mei 2020