Youkali

Voor mij persoonlijk – als gepensioneerde – leveren de tijden van corona een aantal positieve kanten op. Het heeft mij ertoe gedwongen mijzelf te herdefiniëren en simpelweg te genieten van al het prachtigs dat het leven te bieden heeft. Iedere dag een wandeling maken in hetzelfde landgoed in de Achterhoek – zoals ik momenteel doe – levert steeds weer een nieuwe sensatie op. Redelijk kale struiken en bomen zijn daar langzaam – en met gepaste trots – hun verse bladeren en bloemen gaan tonen.
Ik heb mede daardoor het gevoel te zijn opgesloten in het paradijs. Eindelijk tijd om van simpele dingen te genieten, zoals wandelen, fietsen, lezen en schrijven.

Een jaar voor de corona crisis heb ik in Den Haag Rik van Zutphen leren kennen. Hij was ooit jazz musicus in Amsterdam en is een verre aanverwant. Kort geleden sprak ik hem door de telefoon en daarna stuurde hij mij de tekst van het ontroerende gedicht “Youkali” van Kurt Weil.

Youkali

Het is bijna op het eind van de wereld, mijn vagebond boot,
zwervend op de golven, bracht me er op een dag
Het eiland is heel klein, maar de fee die er woont,
nodigt ons uit om een toer te maken

Youkali, het is het land van onze verlangens
Youkali, het is geluk, het is plezier

Youkali, het is de grond waar het stopt met alle problemen,
het is in onze nacht als een opheldering
De ster die men volgt, het is Youkali!

Youkali, het is het respect van alle uitgewisselde wensen
Youkali, het is het land van de mooie gedeelde liefdes

Het is de hoop die in het hart van alle mensen zit
De opluchting die op ons allen wacht voor morgen

Youkali, het is het land van onze verlangens
Youkali, het is geluk, het is plezier

Maar het is een droom, een dwaasheid
Er is geen Youkali!

gepubliceerd op 26 mei 2020