Blog 73 ‘Liefde in tijden van Corona’- bijdrage van Rosita Steenbeek

door Joost Röselaers

Eind maart zou ik naar Nederland terugkeren voor de verjaardag van mijn moeder en voor een reeks lezingen naar aanleiding van 75 jaar Vrijheid, maar de lezingen werden afgezegd en de vluchten ook. Ineens zat ik gevangen in een wonderbaarlijk stil en leeg Rome. Op de beroemde pleinen hoorde je nu het ruisen van water in de fonteinen, het zingen van vogels en af en toe de voetstappen van een mens. Wanneer je iemand tegenkwam werd er gegroet en gevraagd hoe het ging.

Met mijn moeder kon ik gelukkig via Skype intensief contact houden. Sinds de eerste dag van de coronatijd zien we elkaar elke dag op het scherm alsof het een raam is tussen haar Amersfoortse huis en mijn Romeinse optrekje. We beginnen met oefeningen en daarna hebben we koffie verdiend. Aan het eind van de middag gymmen we nogmaals en dan doen ook mijn twee Amsterdamse zussen mee en mijn broer uit Rotterdam. We hebben het de SkypeSit-UpClub genoemd. Na sit-ups en andere oefeningen wordt het laatste nieuws uitgewisseld. En zo ziet de familie elkaar vaker dan ooit, zeven dagen per week.

Via Skype hebben we een feestje gebouwd voor mijn moeders verjaardag met zang en bubbels en over het scherm opstijgende ballonnen. Onlangs ben ook ik op die manier toegezongen. Intussen kunnen mijn zussen en broer weer bij mijn moeder op bezoek.

Ook in Rome zijn de teugels gevierd al blijft het een stuk stiller door het ontbreken van toeristen. Bijna dagelijks maak ik een ommetje rond het Pantheon. Op de Piazza della Rotonda, het plein dat ervoor ligt was een paar weken geleden een gat ontstaan in het plaveisel precies op de plek waar ik de dag voor de lockdown nog een glas wijn dronk met vrienden. De kloof, veroorzaakt door een lekkage, was meer dan twee meter diep en maakte het plaveisel zichtbaar uit de tijd van Hadrianus, de keizer die aan het begin van de tweede eeuw het huidige Pantheon liet bouwen.

Inmiddels is na onderzoek van haastig toegesnelde archeologen, het gat weer gedicht, zijn de keitjes keurig gevoegd en staan er weer tafeltjes op met vaasjes verse bloemen. Alles lijkt normaal maar wanneer ik daar een cappuccino drink zal ik me er altijd van bewust zijn dat de grond zomaar onder onze voeten kan wegzinken. Dat blijft me eraan herinneren dat niets vanzelfsprekend is.

gepubliceerd op 29 mei 2020



Alle columns