‘Je bent een buitenlander in Nederland, en een Nederlander in het buitenland’ , aldus Sinan Çankaya in een interview met Lex Bohlmeijer op de Correspondent, naar aanleiding van zijn recent verschenen boek ‘Mijn ontelbare identiteiten’.
Sinan Çankaya noemt zichzelf een klassenmigrant. Zijn grootvader kwam als gastarbeider uit Turkije en Sinan groeide op in een volksbuurt en werd antropoloog. Momenteel werkt hij als wetenschapper aan de Vrije Universiteit in Amsterdam.
Het raakt me hoe hij in dit interview laat zien uit welke verschillende identiteiten hij bestaat en hoe hij vaak beoordeeld is op één daarvan met alle negatieve gevolgen van dien.
Zijn verhaal zet me aan het denken over hoe ik zelf naar de verschillende identiteiten bij anderen kijk, met name bij diegenen met een andere huidskleur.
Sinans verhaal roept bij mij het verlangen op dat ik, dat wij bij die ‘zwarte’ medemens de verschillende identiteiten (blijven) zien en niet slechts die ene discriminerende…….
Beluister hier het interview (50 minuten):
Een paar citaten uit het interview:
‘Mijn moeder kwam mij ophalen na een voetbaltraining. Er kwam een troep NEC-supporters uit een nabijgelegen café. We konden er niet langs, ze liepen op de weg. Vervolgens begonnen ze te schreeuwen en onze auto aan weerszijden heen en weer te schommelen. Dat zijn de momenten die je markeren. Het was doodeng. Ik draaide uiteindelijk het raam op een kier en schreeuwde: “Ik ben NEC’er. Ik voetbal hier.” Ik liet mijn voetbaltas als een soort bewijsstuk zien: kijk nou. Ik ben één van jullie.’
‘Mensen zijn bereid te sterven voor identiteiten. Dat betekent dus ook dat mensen bereid zijn om te moorden voor identiteiten. Dus dat maakt het allesbehalve onschuldig; het is ook een inherent normatieve kwestie. Het gaat om goede en meer foute invullingen van identiteiten.’
gepubliceerd op 9 juni 2020