Er zijn drie vindplaatsen van God volgens een klassieke gedachte: de bijbel, de natuur en de geschiedenis. Dat van de natuur zal u aanspreken. Al bij een klein beetje aandacht toont zij haar wonderen. Ook eenheids- of godservaringen kunnen je met name in de natuur overkomen, vooral nu de zon gaat schijnen.

‘n Zomerzon hoog in ‘n blauw gewelf
in alles kom je nu de liefde tegen
en even denk ik bij mezelf
‘daar heb je God weer, in de blauwe regen’.

Ook dat we God kunnen leren kennen in de bijbelverhalen is bekend. Maar in de geschiedenis? Dan zou de wereld steeds menselijker moeten worden. Als God invloed heeft, waarom is het dan nog zo on-menselijk? Desgevraagd blijkt dat de meesten van ons van zo’n ideale toekomst geen levend beeld voor ogen hebben. Het onrecht en de onmenselijkheid is pregnanter, en ook de vraag wat wij er zelf aan kunnen doen. Tenslotte zijn wijzelf Gods handen en voeten, zegt men. Toch is de bijbel het boek van het beloofde land en het komend koninkrijk. Een steeds betere toekomst is een grondgedachte. We kunnen het ons moeilijk voorstellen, laat staan erop vertrouwen, er in geloven.
En dan schrijft Lukas dat Gods koninkrijk er al is, “midden tussen jullie”. Ja, dat is waar. We zien het in de natuur en we kunnen het zien om ons heen. Er is naastenliefde en solidariteit. Het goede in de wereld is niet uit te roeien, hoe (on)menselijke systemen en organisaties het ook proberen. En ja, anderzijds is het kwaad ook niet uit te roeien.
Wij zijn Gods handen en voeten. Wij zijn verantwoordelijk voor het goede dat “midden tussen” ons is. Maar de Toekomst die komen zal, die kunnen we niet afdwingen. Daar is een onmenselijke hulp van buitenaf voor nodig.

gepubliceerd op 30 mei 2016