Het Soedanees kwettert uit de nieuwe “Kelder”keuken, terwijl ik dit artikeltje schrijf. Vier vluchtlingen uit Soedan koken vandaag, 13 februari, voor bijna veertig Vrijburgers. Een onverwacht positief antwoord op de uitnodiging om aan een vluchtelingenmaaltijd deel te nemen. Lekkere geuren beloven veel goeds. Met deze maaltijd van tien Euro per persoon verdienen de vier ongedocumenteerde mensen uit donker Afrika hun enige legale loon, want slechts eens per maand mogen zij een maaltijd houden. De kerken in Amsterdam verlenen per toerbeurt gastvrijheid en zorgen voor eters.

Begin van de middag gingen wij boodschappen doen. Ik wees de weg naar en op de Albert Cuyp. Al lopend leerde ik over winteropvang, overtocht via Libië en tien dagen op zee naar Spanje, hoeveel dat kostte (€ 900), al of niet verblijfsvergunning, uit welke Soedanese provincie ieder vandaan komt. Bij mijn favoriete Islamitische winkel vonden zij kruiden, vlees, linzen, rijst van precies de merken die zij zochten. En ik leerde weer dat Arabisch de algemene taal is waarmee mensen uit Soedan kunnen praten met de Marokaanse winkelier. Lang leve de Kor’an. Er zijn vele dialecten Arabisch, maar het gesprek in de winkel ging steeds beter en de sfeer werd vrolijk en gastvrij, met korting als gevolg. Zo ook in de tweede Islamitische winkel. Mijn wereldbeeld werd zienderogend positiever.

In Vrijburg en ook in mijn dagelijks leven heb ik zelden contact met mensen die niet blank zijn en het Nederlands niet als moedertaal kennen. De multiculturele samenleving ondervind ik zelf niet. Nu weet ik dat dat komt door mijn volle agenda. Door de tijd te nemen ontstaat vandaag ruimte en heb ik mogen meegenieten van het meest positieve half uurtje op de Albert Cuyp dat ik in al die jaren heb meegemaakt.

gepubliceerd op 4 februari 2020