Gewoon

door Dik Mook

‘Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’. Dat zei mijn moeder altijd als ik weer eens probeerde creatief of verrassend uit de hoek te komen. Iedereen kent dat gevoel dat je anders zou willen zijn dan je bent, een ander leven zou willen leiden dan dat gewone leventje: het alledaagse ontvluchten, groots en meeslepend leven. Maar tegelijk wil je juist opgaan in de massa, niet opvallen, horen bij de groep, je familie, je beschermd weten in het bekende en gewone. Die spanning, dat tegengestelde gevoel, dat dilemma drukt die uitspraak uit.
En dat geldt niet alleen voor ons eigen doen en laten maar net zo voor wat we meemaken. Neem Sinterklaas of Kerstmis, de hoogtepunten van deze maand. Hoe veel mensen zeggen niet dat ze dit jaar maar eens rustig Sinterklaas gaan vieren, zonder gedoe van surprises en gedichten. Maar diezelfde mensen genieten intens van een opgetuigde sinterklaasavond met uitgebreide surprises en gedichten waar ze zichzelf kunnen profileren als knutsel-kunstenaar-piet. 
Bij kerst is het nog sterker. Het feest is beladen als sfeermaker, culinair hoogtepunt en religieus toppunt. Het Christuskind is geboren, ongelofelijk! Maar dat het gaat om de geboorte van een kind geeft precies die spanning weer: zo gewoon! Maar als je het beleeft is het het meest bijzondere dat je kunt meemaken in je leven.
Mijn vader gaf een andere draai aan dat gewone. Die zei altijd: het gewone is het bijzondere. Misschien is dat wel Kerstmis. Van het gewoonste dat er is, inzien dat dat het bijzonderste is.

gepubliceerd op 6 december 2012



Alle columns