Geschreven door Gert van Drimmelen
Voorgelezen door Gert van Drimmelen
Geluidsmontage Seth Mook
Thema: Jij Roept
11 februari 2025
Titel: Lachen mag van God!

Lachen mag van God!

Lachen mag van God. Kent u die uitdrukking? Ik moest eraan denken toen ik dit stukje voorbereiden. Die komt van de bekende schrijfster Annie M.G. Schmidt. En zij kon het weten, want ze was de dochter van een dominee, nietwaar. Een geroepene door God, zoals dat, vooral in orthodoxe kringen, geloofd werd. God riep de dominee, en ook de kerkenraad, tot het ambt.
Ik heb een lang leven met de kerk, en er waren gelukkig ook momenten waar je ter plekke of later om moest lachen. Een aantal van die gebeurtenissen wil ik u niet onthouden.
Ik ben opgegroeid in een dorp waar we behoorden tot een orthodoxe kerk, randje zwarte kous. Hoewel mijn ouders iets ruimdenkender waren. Er werden alleen psalmen gezongen, op hele noten. De niet-psalmen die gezongen mochten worden waren de Lofzangen van Zacharias, Maria en Simeon en de Avondzang.
Als er een nieuwe kerkenraad gekozen werd, werd die op een zondag tijdens de dienst bevestigd. Uiteraard alleen mannen. De vrouw in het ambt bestond en bestaat voor dit kerkgenootschap nog steeds niet. Zo was ik toen ik jong was eens bij zo’n bevestigingsdienst. De heren stonden in zwarte pakken klaar om toegezongen te worden door de gemeente, maar er werd een verkeerde psalm opgegeven, dus de broeders werden getrakteerd op de volgende tekst uit psalm 135:
Oren hebben ze aan het hoofd,
maar ze horen er niet mee.
Zij, van ademtocht beroofd,
zijn nog erger dan het vee!
Die tot hen om hulp genaakt,
worde hun gelijk gemaakt!

Daar stonden de broeders plechtig het lied aan te horen, maar of ze tekst hebben verstaan, ik waag het te betwijfelen! Je zong vroeger de psalmen mee, zonder te beseffen wat je zong! Raar eigenlijk, dat ik dit nooit vergeten ben.

Nu ik het toch over een verkeerde tekst heb: tijdens een dienst in de Laurenskerk in Rotterdam ging een bekende vrijzinnig – protestantse hoogleraar uit Leiden voor.
De lector van dienst las uit het Oude Testament: ‘En zij gaven hem tachtig voorhuiden, ze gaven hem 100 voorhuiden , enz. enz’ , waarop de voorganger opstond en zei: ‘ Mevrouw, ik denk dat u de verkeerde lezing doet!’ Waarop toen weer iemand opstond en riep: ‘ Nou, daar zou ik weleens een leuke preek over willen horen’. Gelach alom.

Toen ik nog bij mijn ouders thuis woonde ben ik overgegaan van de zeer orthodoxe naar de wat minder orthodoxe gereformeerde kerk in mijn dorp aan de rivier. Daar preekte regelmatig ds. Zelle, een ver familielid van Griet Zelle, beter bekend als de spionne Mata Hari. Deze ds. Zelle stond in Rockanje en was een excentrieke verschijning. Hij kwam meestal op de racefiets van Rockanje naar ons dorp. Hij had een zeer krachtige stem en had ook uitgesproken meningen, maar met de liefde wilde het maar niet lukken. Toen hij eindelijk een meisje gevonden had, stak de vader van dat meisje er een stokje voor en ging het feest niet door. Die vader was smid. En prompt preekte ds. Zelle de zondag daarop over de tekst: Alexander de kopersmid heeft me veel kwaads berokkend.

In vrijzinnige kring was een bekend lied: ‘God roept ons broeders tot de daad’, op tekst van ds. Thomson. Toen een aantal jaren geleden de predikant dit lied wilde laten zingen in Vrijburg, zei ze dat de tekst eigenlijk niet kon: God roept ons broeders tot de daad! Welke daad? Dus ze besloot alleen het tweede couplet te laten zingen.

Tot slot nog een voorval uit mijn werkzame leven. Ik ben mijn carrière begonnen als radio-omroeper bij de NCRV. In die tijd had elke omroep zijn eigen omroep(st)er. Als ik in mijn begintijd dienst had op zondag, mocht ik aan het eind de luisteraars geen prettige of plezierige zondag toewensen. Een christen had geen pret of plezier op zondag. Een zalige zondag ook niet, want dat was katholiek. Een goede of gezegende zondag werd het.
We hadden toen bij de NCRV het programma Kerk Vandaag, dat gepresenteerd werd door Noortje van Oostveen, later een bekende nieuwslezer op TV.
Op een avond had ik dienst en Noortje had een interview met de toen bekende Franse dominee en homo-activist Joseph Doucé, die in Nederland was om de belangen van homo’s, met name christen-homo’s, onder de aandacht te brengen. Na de uitzending werd ik als omroeper van dienst gebeld door een luisteraar met een chique stem, die zich enorm geërgerd had aan het interview. Ze vond dat er teveel reclame werd gemaakt voor homo’s. ‘Want’, zei ze, ‘je kunt tegenwoordig makkelijk afkomen van je homoseksualiteit’. Ik begon boos te worden, maar hield me in, want ik werd toch een beetje nieuwsgierig, en vroeg aan haar: ‘Hoe dan?’ Ze zei: ‘Er is een methode van een Japanse arts. Als je in het vervolg geen suiker meer gebruikt, raak je die gevoelens kwijt.’ Ik had moeite om niet te lachen. Maar ik zei haar dat ik het zou doorgeven aan mevrouw Van Oostveen, wat ik ook deed.
Een dag later zat ik met een aantal collega’s, allemaal homo, te lunchen in de kantine van de NCRV, die beroemd was om zijn keuken. Onder die collega’s was ook de toen bekende acteur Henk Molenberg, die niet alleen een uitstekend acteur was maar die ook heel goed kon koken. Dat weet ik uit ervaring. Henk had bij de NCRV elke donderdag een kookrubriek en lunchte dan graag met ons mee. Terwijl ik mijn belevenis met de luisteraar van de vorige avond vertelde ging een andere Henk, Henk Mouwe , koffie halen voor ons. Hij kende het verhaal al. Henk Molenberg riep toen luid naar de koffiebalie: ‘Henk, extra suiker graag!!…..’

gepubliceerd op 11 februari 2025