‘Alleen de eerste keus is vrij’
In de luwte van de hoge kademuur van het oude vissershaventje Banyuls sur Mer is het goed toeven. De Tramontane heeft geen vat op de schepen die hier rustig liggen te dobberen. De februarizon geeft zoveel warmte dat het winterjack uit kan.
Voor me ligt een zeiljacht afgemeerd, dat even doet wegdromen. Zulke modellen worden al lang niet meer gebouwd. Ongeveer vijftien meter lang, de boegspriet meegerekend en duidelijk uitgerust om door één man te worden gevaren. Dat zie je aan de ingenieuze manier waarop de schoten via extra blokken en lieren van de mastvoet naar één punt in de kuip worden geleid.
Terwijl ik dit bedenk, word ik meegenomen in haar verhaal.
Op de schraag waar de giek op rust, staat in afgebladderde verf, bijna onleesbaar: Molly Mollitg. Schepen hebben vaak vrouwennamen. Logisch: in Engeland is een schip: She. En zo is het ook met Molly Mollitg. Ze is een persoonlijkheid. Gevormd door degene, die haar ontworpen heeft, misschien nog meer door haar ervaringen, die haar gemaakt hebben tot wat ze is..
Eens was ze een chique young lady, waar vele mannen van dromen. Nu is ze oud. De mahoniehouten luiken, ontelbare malen in de scheepslak gezet, zijn geplastificeerd, ongetwijfeld om ze opnieuw waterdicht te maken. De kajuitpoorten, eens van glimmend koper, zijn vergroend. Erop geschroefd dik plastic dicht ze definitief af. Aan de manier waarop ze meedeint op de korte golven, verraadt ze een gevoelig en meegaand karakter.
De dikke stagen, waarmee de houten mast geschraagd is, de robuuste reling, alle details verraden dat Molly Mollitg de zeven wereldzeeën bevaren heeft. Zou ze Kaap Hoorn gezien hebben?
Mijn gedachten dwalen af naar de schipper. Waarschijnlijk een inmiddels oudere man, die zeker nog niet van plan is afscheid te nemen van Molly.
Een solozeiler die een goed deel van zijn leven en nog meer van zijn energie heeft gegeven aan de verwezenlijking van een droom: de droom van de ultieme vrijheid. Alleen tussen hemel en aarde, met als enige afleiding het geluid van de wind en de golven van de oceaan. De zelfkant van het bestaan, overgeleverd aan zichzelf en de elementen. Met als enig gezelschap: Molly Mollitg.
Wie zich ooit aangesproken heeft gevoeld tot dergelijke avonturen, heeft de boeken van Bernard Moitessier verslonden, die twee maal Kaap Hoorn omzeilde en trouwens de hele wereld, alleen op zijn zelf gebouwde schip.
Wat brengt een mens ertoe veiligheid, bescherming, toekomst, de ander… op te geven voor een dergelijk avontuur? De zucht naar vrijheid? Hoe vrij ben je in zulke overlevingsomstandigheden, waarin je handelen alleen nog bepaald wordt door de noodzaak van het moment? Een toestand die je zelf actief gezocht hebt. Of is dat het juist: “zelf” gezocht te hebben. Is dat vrijheid?
“Alleen de eerste keus is vrij” schijnt één van de onthutsende uitspraken te zijn van de excentrieke Oscar Wilde.
Het is dit zorgeloze moment in gezelschap van Molly Mollitg en haar spannende verhaal, dat mij een kleine fantasie van vrijheid geeft.
gepubliceerd op 23 maart 2015