Het is een warme augustusdag en heel warm op de zolder in de schuur in de Dordogne. 37 graden in de schaduw. Onder het pannen dak blijft de hitte staan. Het zweet loopt ons tappelings langs de slapen. We strekken en we rekken, staand, of op ons hoofd. Het is het laatste uur, van de laatste dag, van een intensieve yoga-workshop.
Terwijl we omgekeerd, schrijlings met onze benen tegen de stenen muur staan en onze schouders door een dun matje ondersteund wordt, vlijmt de pijn via de ruggengraat naar de bovenbenen. ‘Nog twee minuten’, zegt de kwelgeest, die  verantwoordelijk is voor deze martelgang. ‘Als je wat voelt betekent dat dat er iets in beweging komt’. Halleluja!  Daar is het om begonnen: we zijn gekomen om de stress in ons lichaam en onze geest te bestrijden. We worden bediend.
Als we dan even mogen uitblazen tussendoor, geeft Gert ons nog een laatste wijze les mee.
Het gaat erom je eigen lichaam te verkennen, te onderzoeken waar de blokkades zitten, daarbij heb jezelf de leiding. Luister niet naar mensen die zeggen te weten wat goed voor je is en wat je moet doen.
Het is duidelijk niet de eerste keer dat hij dit betoog houdt. Te veel mensen, ook onder zijn leerlingen zoeken een goeroe, iemand in wie ze willen geloven. Er zijn heel wat avonturiers onderweg, die beweren ‘het’ te weten, ook voor jou.
Je hoeft alleen maar naar hen te luisteren, zij weten wat goed voor jou is. Gewoon doen wat ze zeggen.
‘Very dangerous people’ benadrukt Gert. De cursus is in het Engels, want er zijn Belgische, Duitse en zelfs Russische deelnemers.
Een jonge Russin reageert gepassioneerd. De hele week bewonder ik haar al voor de sierlijke en volhardende manier waarop zij de oefeningen volbrengt. ‘You are our goeroe’
Gert lacht haar vriendelijk toe: ‘No, you decide’.
Ze wordt bijgevallen door Alex, een Duits acteur, die de hele week heeft uitgeblonken door zijn perfect uitgevoerde asana’s (yoga houdingen). ‘You impose things’ .‘Hij stelt dat het gaat om een natuurlijke verhouding tussen leraar en leerling. Wij onderschikken ons.
Als dan ook nog een landgenote zich in de discussie mengt, maakt Gert voor de eerste keer die week een vermoeide indruk. Een bevlogen yoga-leraar, die weet waar hij het over heeft, maar discussiëren…
Hij heeft me eerder toevertrouwd dat hij vaak mensen ziet die de Gereformeerde traditie inruilen voor een nieuwe ‘baas’. Het is precies waar de schoen wringt.
Uit de onrust die ontstaat in het anders zo studieuze en serene klasje hoor ik een andere stem.
Ze is bij Kees Boeke op school geweest, lang geleden. Ze spreekt van een cultuurprobleem. De meeste kinderen in Europa worden thuis en op school opgevoed in een hiërarchie. De ouder en de leraar bepalen wat je wel en niet moet doen. Zo zijn we gewend geraakt te denken. Een kwestie van inprenting.
Bij Boeke was dat anders. Een beetje zoals op de Montessori-scholen. Het kind staat centraal en niet wat het allemaal moet leren. Zo waren de leerlingen de werkers en de leraren de medewerkers. Ze stonden op voet van gelijkheid.  De leraar was er om te inspireren, motiveren, uit te dagen. Natuurlijk was dat maar een spel. De ouders waren wel degelijk de baas en er is zoiets als leerplicht.
Maar hier in de Dordogne…? Waar is de wet, die zegt dat… Wie verhindert je op te staan en je matje op te rollen?.
Hier is het ook een spel, je zit daar op je matje omdat je dat wilt. Dat je doet waar Gert je toe uitnodigt, uitdaagt, blijft je eigen beslissing.
Vreemd dat mensen dat niet zien. Daar opent zich een brede horizon voor kermisklanten uit alle windstreken, dat is het manna van de goeroe’s.
Inderdaad: ‘Very dangerous people’.

gepubliceerd op 26 november 2015