Geschreven door Lodewieke Groeneveld
Voorgelezen door Gert van Drimmelen
Geluidsmontage Seth Mook
Thema: Gevangen

En de mens maakt lawaai

In de docuserie Pretend It’s a City vertelt Fran Lebowitz over een bevriende psychiater. Na veertien jaar studie luistert hij vooral naar mensen die hun hart luchten over het lawaai in New York. Terwijl het in andere steden over stress door hun baan of zorgen om de kinderen gaat, praat men in New York over het lawaai. Lawaai maken. In de Randstad kunnen wij dat normaal gesproken ook goed. Dit doet me denken aan een uitspraak van dominicaan en mystiekkenner Leo de Jong:

“In de onmetelijke stilte van het heelal zweeft het pluisje ‘aarde’.
In de immense stilte van de aarde loopt het pluisje ‘mens’.
En de mens maakt lawaai.”

Dit komt natuurlijk doordat de mens genoodzaakt is om te werken, maar het is ook wat de mens de mogelijkheid geeft om zich te uiten en mooi maakt. De mens creëert in woord en beeld en werpt het de wereld in; helemaal merkbaar in de grote steden, zoals New York of Amsterdam. Sommigen denken dat je je hiervan moet afsluiten om tot een relatie met het Hogere te komen. Zo is het woord mystiek afgeleid van het Oud-Griekse werkwoord myein, dat ‘je ogen en mond sluiten’ betekent.

De stilte is te vinden, maar ik mis de drukte. Tenminste de leuke kant van het lawaai, zoals de kroegen en de feesten. Dat soort lawaai kan je met je eigen huishouden ook maken, maar wat kunnen anderen daar toch goed bij helpen! Wat ik misschien nog meer mis zijn de gezamenlijke activiteiten waar ik stil van word, waarbij het contact raakt aan een diepere kant van het dagelijks leven. Door samen kunst in musea te bekijken, het gezamenlijk zingen in de kerk en met de cantorij en het spreken over hoe de wereld een mooiere plek kan worden.

Mensen, ik mis jullie!

gepubliceerd op 26 januari 2021