Geschreven door Margriet Dijkmans van Gunst
Voorgelezen door Gert van Drimmelen
Geluidsmontage Seth Mook

Thema: Gevangen

Vrienden in coronatijd

Het is begin januari, midden in de lockdown en er komen twee vrienden eten. Ik heb eerst nog getwijfeld of dit wel kon maar ach, dacht ik, met twee gasten en wat afstand, houd ik me aan de regels…..dus het moet kunnen.

We drinken een glas wijn en het gesprek komt op de vaccinaties tegen corona. Ik ga er eigenlijk als vanzelfsprekend van uit dat mijn vrienden ook gevaccineerd willen worden maar heel direct zegt een van hen: “No way, vaccineren daar begin ik niet aan”.

Er valt een stilte en ik weet even niet wat ik moet zeggen. Tenslotte vraag ik naar het waarom en het antwoord is: “Ja dat virus bestaat wel hoor maar al die maatregelen… daar moet iets achter zitten. De meeste mensen worden niet of niet erg ziek. Dus aan die mondkapjes en dat afstand houden… daar doe ik niet aan mee”.

Het gaat wat ongemakkelijk en beangstigend voelen… aan tafel te zitten met vrienden die heel anders dan ik tegen de huidige corona-situatie aankijken en die de maatregelen dus niet zo nauw nemen. Zou het lukken elkaar serieus te nemen en te blijven luisteren?

We proberen elkaar te bevragen over achterliggende redenen. Maar het is moeilijk, heel moeilijk om niet boos te worden, om open te blijven. Om niet te denken “doe niet zo dom”.

Het is alsof we in verschillende bubbels leven. In hun bubbel gaat het met velen economisch slecht; in mijn omgeving kom ik dat niet zo tegen. Zij lezen en bekijken informatiebronnen waar ik niet eens van wil weten. Het lijkt alsof we ieder gevangen zitten in onze eigen bubbel en elkaar maar nauwelijks verstaan.

Het gesprek gaat over in een ander onderwerp. Gelukkig…
Over het verschil tussen vrienden en kennissen. Eerst algemeen en dan over onszelf. Zijn wij vrienden of kennissen? We lachen erom. Natuurlijk zijn we vrienden zeggen we want “we voelen ons toch thuis bij elkaar?”

De volgende dag denk ik er nog eens over na. Wanneer ben je echt vrienden van elkaar? Als je hetzelfde denkt, je in elkaar herkent? Of misschien juist als je het gesprek met elkaar aangaat over verschillen, zelfs als die verschillen een verwijdering tot gevolg kunnen hebben?

Ik zoek er wat over op en vind dat Aristoteles al gezegd zou hebben: “ware vriendschap is de liefde voor de ander, omwille van de ander.” Het raakt me want in deze uitspraak klinkt ook solidariteit. Solidariteit die zo nodig is in deze tijd.
Want naast dat we ons, voor onszelf aan de maatregelen houden en laten vaccineren, doen we dat toch uit solidariteit met de ander?

Ik concludeer dat mijn gasten, ondanks het feit dat ik moeilijk begrip kan opbrengen voor hun ideeën over maatregelen en vaccineren, vrienden zijn. Want we zijn in gesprek gebleven in solidariteit met elkaar.

Toch denk ik stiekem: “Totdat ik gevaccineerd ben, blijf ik even op afstand van jullie” .

gepubliceerd op 27 januari 2021