Geschreven door Dik Mook
Voorgelezen door Gert van Drimmelen
Geluidsmontage Seth Mook

Thema: Zo mooi

Zo oud

Op mijn reizen als twintiger door Zuid en Oost-Europa en Ierland werd ik gefascineerd door het ongepolijste, de eenvoud, het oude. En dan bedoel ik zowel de gebouwen, de natuur als de mensen. Prachtig de door de tijd getekende kerken in onooglijke dorpjes, paleizen in Venetië, verlaten natuur waar al eeuwen geen mensenhand sporen naliet. De schoonheid van door het leven gekerfde gezichten van oude mensen op de pleintjes in Griekenland of de krakende stemmen van zingende oude Ieren in de Pub. Graag maakte ik foto’s van deze situaties en deze mensen en genoot ik thuis nog na van de mooie ruige ongereptheid die ik in Nederland niet kende. Zo oud en natuurlijk, zo mooi.

Vanmorgen keek in de spiegel en zag een 70 jaar oude man met een door het leven getekend gezicht; rimpels, plooien, ouderdom. Ik vond het niet mooi, ik keek weg.

Toen ik me mijn lyrische beelden van 45 jaar geleden herinnerde, al die gekerfde gezichten en gescheurde muren, keek ik nog eens goed in de spiegel en deed mijn best anders naar mezelf te kijken… en anders naar die foto’s van toen.
Wat zag ik toen en wat zie ik nu?

Toen ik 45 jaar geleden in de spiegel keek zag ik een jong, glad gezicht, een mens met ambitie en energie maar met weinig ‘geschiedenis’; en mijn wereldje zag er zo uit. In die tijd was ik op zoek naar kaders, naar referenties die ik vond in die mens daar in onbekende landen met een verleden vol scherpe randen en rafels. En zo zagen de huizen er uit, daar. Vol historie, vol verhalen. Zo mooi!

En nu kijk ik in de spiegel en zie een mens met veel verhalen en ervaringen, met spitse kanten en groeven. En waarom wil ik die dan niet zien? Omdat mijn einde zich daarin onhoudbaar aankondigt? Dat ik niet meer zo aantrekkelijk ben? Of omdat die verhalen van mij niet zo heroïsch zijn als die ik me voorstel van die ander?
Ik kijk naar foto’s uit de Jordaan van de jaren 50, uit de buurt van mijn jeugd. Ik zie krotten van tochtige huizen, ellende op straat van dronkaards en ongezonde mensen. Maar ook van veel plezier en levensenergie. De gladgestreken façaden van de huidige Jordaan lijken op de gladde wangen van mijn gezicht van 45 jaar geleden. Natuurlijk mogen we dankbaar zijn dat de huidige Jordaan leefbaar is, de huizen geïsoleerd en de mensen gezonder. Maar die schoonheid van het verleden moeten we ook blijven zien.

Zonder die rimpels en groeven in mijn gezicht zou ik een mens zijn zonder verhalen en ervaringen, zonder verleden.
Ik kijk nog eens in de spiegel; zo oud, zo…

gepubliceerd op 2 februari 2021