DAG
En dat ik hier op dit moment
zo hevig sta te leven
in dit korenveld vol warmte
die uit droge aarde opstijgt

tussen oorverdovend gonzen van
insecten tot waar leeuweriken
die ik niet eens kan zien in
het witte licht. En op

de achtergrond het stille
silhouet van bossen tegen
donkerblauwe lucht en het

ongeloof dat ook deze dag
zonder enig verzet zal
verdwijnen in de nacht.

Op dit gedicht van Marc Tritsmans (Belgische dichter) ben ik wel een beetje verliefd geworden. Vooral een regel in het eerste couplet en het laatste couplet raken mij iedere keer opnieuw.
“En dat ik hier op dit moment zo hevig sta te leven…”
En dan aan het einde van het gedicht “….het ongeloof dat ook deze dag zonder enig verzet zal verdwijnen in de nacht.”

Als vanzelf komt dan bij mij het eerste couplet van in de kerk vaak gezongen lichtlied

“Licht dat wil ingaan
tegen donkere nachten
tegen duistere machten.
De morgen breekt aan.”

Samen vormen deze twee gedichten met hun eenvoud en helderheid aan woorden troost en geruststelling voor mij. Ze tonen een eeuwigheid waar wij even aan deel mogen nemen. Het leven ons laten aanvaarden zoals het is.

gepubliceerd op 21 september 2020