Geschreven door Carla Josephus Jitta
Voorgelezen door Gert van Drimmelen
Geluidsmontage Seth Mook

Thema: Vrij

Troost

In Trouw stond kort geleden een indrukwekkend artikel over Lenie en Jan van Reijendam, die zo vlak na elkaar zijn overleden.
Het lijkt me nog niet zo lang geleden dat ik Lenie tegenkwam in de Beethovenstraat, wij allebei met een rollator. Pas toen we dichtbij elkaar waren, herkende ze me, waarschijnlijk aan mijn stem.
In Trouw lees ik dat zij pas in 1988 naar Amsterdam is gekomen. Heb ik dan toen direct in haar bijbelkring gezeten? In mijn boekenkast vind ik een boekje dat we toen gelezen hebben en ook een verzameling van haar preken die bij haar afscheid als predikant is verschenen. Nagerechten heet dat boekje.
Een persoonlijke herinnering aan Lenie wil ik graag met jullie delen.

Toen ik nog een kind was, stond er bij ons op zolder een soort (waarschijnlijk kitscherig) juwelenkistje met kleurige steentjes, die ingelegd waren in schildpad; ik vond het schitterend en wilde het dolgraag hebben. Toen mijn ouders in 1943 gingen onderduiken en afscheid kwamen nemen op het adres waar ik op dat moment was, gaf mijn moeder mij dat kistje. Dat voelde als troost en ik keek er vaak naar.
Toen mijn ouders na de oorlog niet waren terug gekomen, stond het kistje in mijn kamertje op de vensterbank. Ik keek er altijd naar. In de loop der jaren is het schildpad van het kistje door de zon verdroogd en het viel uiteen. Van restauratie was geen sprake. Ik besloot de steentjes te bewaren; misschien waren het wel half-edelsteentjes.

Op een dag vertelde Lenie me, hoe ze soms kinderen moest troosten die een ouder, broertje of zusje hadden verloren en waarvan Lenie de begrafenis had geleid. Ik denk dat ze me vertelde dat ze hen iets gaf om in hun hand als troost te voelen als ze dachten aan degene die ze verloren hadden .
Ik vertelde Lenie mijn eigen herinnering, schreef die op en gaf haar mijn verhaal samen met de steentjes om er één te geven aan een kind als troost voor het grote verdriet. Als het kind het steentje in de hand zou nemen en de warmte ervan zou voelen dan was dat de warmte van degene die ze verloren hadden en misschien zou dat een troost kunnen zijn.

Zo kon ik zelf mijn troost doorgeven aan kinderen die ik niet kende en zou de warmte die ik zelf gevoeld had, niet verloren gaan.

gepubliceerd op 9 februari 2021