Grêf Himmelje

Ieder voorjaar kregen mijn ouders iets ongedurigs.
Ramen en de deur werden opengezet, terwijl binnen de kasten en andere meubelen werden gepoetst.
Deze voorjaarsschoonmaak was een huishoudelijke scheiding tussen winter en zomer.
Mijn in 1922 geboren Friese ouders, noemden dit ritueel Himmelje.

Nu zij hun eeuwige rustplaats hebben gevonden -niet in Amsterdam, waar zij ruim zestig jaar woonden- maar op een kleine begraafplaats in de streek waar zij vandaan kwamen, bezoek ik hun graf jaarlijks.
Het is een pelgrimage, een voorjaars ritueel, mijn persoonlijke scheiding tussen winter en zomer.

Samen met mijn zus ondernam ik dit jaar deze tocht.
Nét voor ons vertrek vroeg zij gehaast aan mij: “leg jij nog even een emmertje en wat schoonmaakspullen in de auto”.
Ik keek haar vragend aan.
“Van het hoveniersbedrijf kreeg ik een brief, tegenwoordig onderhouden zij alleen nog het groen, het poetsen van de grafsteen moeten de nabestaanden zelf doen.“

Terwijl mijn zus de steen met een sopje bewerkte, zei ik wat plagend tegen haar: ‘Wat kun jij goed Himmelje! Kreas jer! (netjes hoor) ‘
De gedenksteen stond weer te stralen in de zon!

Dit grêf himmelje is ook voor mijn geest een genezend ritueel.
Een dagje loskomen van mijn dagelijks stadse leven, vol verplichtingen, sleur en ook verantwoordelijkheden.
Een mini-pelgrimstocht naar het landschap, het dorp en het vervlogen verleden waaruit onze familie is voortgekomen.
Op zo’n moment raakt de eeuwigheid, de hemel, het dagelijks bestaan.
Tot in de verste verte ben ik meer dan alleen het hier en het nu.
Ik ben meer dan alleen mijzelf.
Ik ben van het stromen, de natuur en het nieuwe leven.
Grêf Himmelje, wat een genadevol ritueel. Ook ikzelf word schoonpoetst, kom dichter bij de hemel, sta weer stralend in de stroom van de seizoenen.

gepubliceerd op 23 september 2020