Geschreven door Pieter-Jan André
Voorgelezen door Gert van Drimmelen
Geluidsmontage Seth Mook
Thema: Blij
Darcy…
Opgetogen las ik de KNMI weersvoorspelling voor zondag 7 februari: ‘Veel wind, snijdende kou, ijs en vooral sneeuw, veel sneeuw!’ De naderende koudegolf krijgt zelfs een naam: Darcy, vanwege de mogelijke windkracht 8 die dan een sneeuwstorm kan gaan veroorzaken…
Een week ervoor krijg ik van een vriend een appje: ‘Kom je zaterdagavond eten? Neem je hond mee dan kun je lekker lang blijven…’
Ik vertrek op zaterdag 6 februari van huis om 17.00 uur in de regen…
Het is een heerlijke avond bij hem. Het eten dat hij met super veel zorg heeft klaargemaakt, de wijn en onze gesprekken. Gesprekken waarin we elkaar alles toevertrouwen over wie we zijn, wat onze vreugdes zijn geweest in het leven en onze moeiten… En we lachen veel.
In mijn achterhoofd zit Darcy. Ik kijk even naar buiten en ik zie langs de lantarenpaal de regen nog altijd naar beneden komen. Het is 21.00 uur inmiddels… ‘Zou het allemaal wel waar zijn’ schiet er door mijn hoofd, ‘mijn droom om te kunnen schaatsen… komt ie uit?’
Om 23.45 uur besluiten we dat ik huiswaarts moet keren. We nemen afscheid en ik daal de steile trap af. En ineens, ja hoor… buiten op de stoep dwarrelen en dansen de vlokken om mij heen… Het is zover. Ik loop naar de tramhalte op het Surinameplein. Er is niemand op dat hele grote Surinameplein. Ik ben hier alleen met mijn hond., en al die sneeuwvlokken. Terwijl ik op de tram wacht denk ik aan de anekdote dat alle sneeuwvlokken die neerdalen op aarde de zielen vertegenwoordigen van onze voorouders en dierbaren.
Èn, bewezen is: geen sneeuwvlok is hetzelfde… alle sneeuwvlokken zijn ‘eigen’…
De stilte van het plein wordt licht verstoord door tram 17 die eraan komt. Vanuit Nieuw West. Hij stopt voor ons terwijl er niemand in zit. Alleen de bestuurder en de conducteur.
Ik klop de sneeuw van mijn jas en Bliksem kijkt mij aan…
We rijden langs de ten Katemarkt. Alles uitgestorven. Ik stap uit op de Bilderdijkstraat. De conducteur zwaait. Ik zwaai terug… Opnieuw niemand op straat. Doodstil. En weer al die vlokken… al die vlokken… alsof ze al de mensen symboliseren die hier ooit rondliepen. In al die andere eeuwen. In de oorlog. In de vijftiger jaren… de sixties… en de seventies en ga zo maar door…
Een week later schaats ik …zo blij…
gepubliceerd op 17 maart 2021