Geschreven door Holkje van der Veer
Voorgelezen door Holkje van der Veer
Geluidsmontage Seth Mook
Foto Arjan Broers, Ooijpolder

Thema: Lente

Lente, ik ben van jou

Een week geleden was het waterpeil op recordhoogte.
Vandaag laten achtergebleven ijsresten zich nog wat vasthouden aan de bomen.
De zon zal dit bevroren landschap doen smelten en het meenemen in het stromen .

Het is lente als ik op een dijkje langs de Waal fiets.
Verscholen in een muts, sjaal en wanten trap ik dapper door,
ondanks de snerpende en koude wind. 

Liturgisch is het de veertigdagentijd.
Een periode van inkeer, nee zeggen en de tijd nemen om te niksen.
Het zijn de dagen voor Pasen waarin ik hoop mijn eigen hardheid achter mij te laten.
Ik verlang naar ontdooien, zacht worden en misschien wel smelten.
Het zal genezend zijn! 

Uitkijkend over de rivier vraag ik mij af: wat in mij mag de zon wakker kussen? Welke harde resten van vervlogen idealen mogen mee gaan met de stromen en wat mag zacht worden en zelfs opnieuw tot leven komen?
Ondeugender gezegd: Kan ik verliefd worden en opnieuw vruchtbaar zijn? 

Tijdens mijn zwoegen door de koude wind zie ik voor mij dat ik die vrouw ben, die haar weg gaat door een landschap van veranderend leven.
Al fietsend komt er een glimlach, ik verlang naar warmere tijden waarin dagen eindeloos en licht zijn.  

Lente, ik ben van jou!
Op alles en iedereen verliefd, daar ben ik van.
Struinend langs de Waal, zonder angst, zonder terughoudendheid,
mijzelf gevend aan wat komen gaat! 

Of zoals Ida Gerhardt het dicht:   

Verwachting

Smeltwater uit de bergen, raak mij aan:
de sterren kenteren en de nieuwe maan
voorzegt de lente. Winterlang verstoken
van u, smeltwater aan de sneeuw ontloken,
wacht ik u, om in bloemen op te staan. 

gepubliceerd op 25 maart 2021