Geschreven door: Herman Vinckers
Ingesproken door: Jet van Koppen

Laulupidu

Op zondag 7 juli 2019 stonden de Oranjeleeuwinnen op het WK voetbal in de finale tegen de Verenigde Staten. Ik was op dat moment op vakantie in Estland, in het sprookjesachtige Kuressaare. Het centrale plein van de stad werd gereedgemaakt voor het feest van die avond: er werd een groot scherm neergezet met wat stoelen ervoor, zodat we er lekker voor konden gaan zitten.
Vooraf gingen we nog ergens wat eten. Ook in het restaurant een groot scherm, waarop beelden te zien waren van een vol stadion met… alleen maar zingende mensen.

Terug op het plein zagen we op het grote scherm aldaar dezelfde beelden. Live vanuit de hoofdstad Tallinn, het jaarlijkse zangfeest Laulupidu. Duizenden zingende Esten, veelal blauw-zwart-wit uitgedost of wapperend met vlaggetjes in dezelfde kleuren. Wat wás dit? Ik kon mijn ogen er niet van afhouden.

Dit was Estland, het kleine landje aan de Oostzee, dat zich – samen met Letland en Litouwen – nog maar zo’n dertig jaar daarvoor door middel van een Zingende Revolutie had losgemaakt uit de Sovjet-Unie. En nu kregen we een kijkje in de ziel van de Esten.
Naarmate de avond vorderde werd het kil op het plein en daarom zijn we op een gegeven moment maar teruggegaan naar ons hotel. In de foyer stond de tv aan: weer dat stadion in Tallinn – Laulupidu is een nationale gebeurtenis.

Voor het slapengaan heb ik nog even mijn Arvo Pärt-afspeellijst op Spotify geopend, je bent in Estland of niet. Für Lennart in memoriam gaf het laatste zetje om mij, daar, op dat moment, compleet te vloeren, zó mooi, zó aangrijpend.

O ja, Nederland verloor die avond met 2-0.

gepubliceerd op 8 oktober 2020