Klik hier om deze miniatuur te beluisteren. 

Ik ga slapen, ik ben moe,
‘k sluit mijn beide oogjes toe,
Heere houd ook deze nacht,
over mij getrouw de wacht.

Elke avond zing ik dit bekende gebedje met mijn kinderen. Terwijl wij het zingen beginnen zij te gapen, sluiten zij de ogen, en langzaam geven zij zich over en vallen in slaap. Het gebed ontroert mij, elke avond weer. Het weerloze leven dat een weg moet proberen te vinden in deze wereld, met alle gevaren en onzekerheden die er zijn. Op hoop van zegen! Er is zoveel waar we geen invloed op hebben en wat ons zomaar kan overkomen. Dit gebed verwoordt een vertrouwen dat groter is dan mijn angsten.

Dat vertrouwen vertaalt zich in een overgave. Het besef dat wij het niet in eigen hand hebben. Elke dag brengt een hoop mogelijkheden met zich mee, en veel goedheid, maar het kan ook zomaar verkeerd aflopen. En dat geldt ook in de nacht. Wat kunnen we daarvan wakker liggen! Het gebedje reikt een vertrouwen aan, dat we gedragen worden- hoe de dagen en nachten ook zullen verlopen. En dat ontspant.

Van alle crises waar we momenteel mee te maken hebben is volgens Jan Terlouw de spirituele crisis de grootste. En daarmee bedoelt hij: wij zijn krampachtig gericht op ons eigen geluk en maakbaarheid. En wij maken onszelf wijs dat wij alles in eigen hand hebben. We weten niet meer van overgave aan het groter geheel. Dat kan een overgave zijn aan God, maar je kunt dat ook vertalen in een overgave aan het leven zelf en wat zich daarin zal aandienen. Een dergelijke overgave bevrijdt ons van onze zorgen en angsten. Wij worden gedragen door iets wat boven onszelf uitstijgt.

gepubliceerd op 10 september 2020