Geschreven door: Eli Valeton
Ingesproken door: Gert van Drimmelen

Glimlach

Ik stop voor iemand die oversteekt, die steekt een hand op, glimlacht, ik groet terug, glimlachend. Of andersom. Mijn dag is weer goed!

Mondkapjes zijn ondingen (ook al zijn ze nuttig). Ademen kost moeite, je bril beslaat. Maar het vervelendste is dat je mond, en die van anderen, onzichtbaar is. Wat heeft het voor zin te glimlachen als de ander het toch niet ziet? En hoe kijkt die ander naar mij? Aan de ogen zie ik het niet, of nauwelijks. Dat maakt me onzeker. En het is veel onvriendelijker dan afstand houden. Met een boog om iemand heen lopen, glimlachend, lijkt minder mensenschuw dan uitdrukkingsloos voorbij gaan.
Misschien moeten we meer met onze handen doen om dat te compenseren.
Ik wil graag de mond van mensen zien. Niet alleen omdat ik ze dan beter versta, maar vooral omdat ze daar meer mee uitdrukken dan met woorden.

Het omgekeerde bestaat ook! Je kunt op een gezicht zonder mond een uitdrukking verzinnen. Ik maakte ooit een pop, een (Zwarte) Piet, als Sinterklaas-surprise. Naderhand werd hij een gewoon jongetje en ik noemde hem Chaim. Met opzet heb ik hem geen mond gegeven, geen voorgeprogrammeerde uitdrukking. Mijn (onderhuidse) fantasie projecteert op hem de stemming die van toepassing is. Zo lijkt hij meer een persoonlijkheid te zijn.

Maar mensen zijn geen poppen. Ze kunnen glimlachen en dat wil ik zien! Mondkapjes zijn ondingen (ook al zijn ze nuttig!).

gepubliceerd op 2 november 2020