Geschreven door: PieterJan André
Gelezen door Gert van Drimmelen
Benedicere
Dagboekaantekening 17-11-2015
Logeren in het klooster van Chevetogne. Bij de Benedictijner monniken. Midden in de uitgestorven Ardennen. Voor een weekje. Mijn terugkerend oplaadmoment in de drukte van alledag.
De Ardennen vol met, zoals Tjitske Jansen het noemt, ‘therapeutische dennenbomen’. Daar wandelen in slecht weer is vaak een oefening in het beleven van mijn eeuwig menselijk tekort .
Maar het regent niet… het sneeuwt…
Dikke vlokken dwarrelen omlaag terwijl ik door het nabijgelegen Rochefort loop om wat inkopen te doen. Het is koud …steenkoud… heel vroeg in het jaar.
Ik passeer de Notre Dame de la Visitation. De deur staat open en ik buig even af om naar binnen te gaan …klop de sneeuw van mijn jas. Mijn bril beslaat…
Niemand binnen. De kerk is klaar voor een plechtigheid. Een kringetje van 30 stoelen. Ze verdrinken in de hoogte en breedtes van Onze Lieve Vrouwe. Over een uur wordt hier een huwelijk voltrokken, zie ik ineens. Van Diedie en Claude.
Kaartjes met deze tekst en een liturgie liggen op de stoelen. Aan de stoelen vastgemaakt met elastiekjes: witte rozen.
Diedie en Claude… wie zouden het zijn? Jonge mensen vermoedelijk. Zij beginnen eraan … een gelofte van trouw…
Ik voel warmte. Een soort erbarmen. Voor die mens die niet te verslaan is in zijn hoop…
En denk weer aan Tjitske’s debuutbundel: ‘Het moest maar eens gaan sneeuwen’.
De strofe: ‘Nog een keer geboren worden, omdat één keer niet genoeg is. Om te weten dat iemand je wilde, wilde dat jij er was. Iemand anders dan je moeder, want je moeder gaf je leven, maar het nog eens aan je geven, dat kunnen de meeste moeders niet…’
Wat zou je, na 30 jaar relatie, schrijven als je opnieuw gevraagd werd jouw huwelijkskaartje te maken? Welke bloem? Op welke stoel? Hoeveel stoelen? Welke tekst? Welk lied? Welke plaats? Wat zouden we elkaar hernieuwd beloven? Meer? Minder?
Tjitske’s gedicht herinnert mij eraan ‘dat we uit krom hout zijn gesneden’ èn dat we elkaar keer op keer, opnieuw geboren kunnen laten worden. ’Benedicere’. ‘Bene’ dat goed betekent en ‘dicere’ dat zeggen betekent. Een dagelijks werkwoord wat mij betreft…Toepassen op jezelf en op de ander…
Ik loop weer naar buiten, het sneeuwt nog harder, mijn bril beslaat…
gepubliceerd op 6 november 2020