Geschreven door: Holkje van der Veer
Voorgelezen door: Holkje van der Veer

Wachten

Half november begon het al, ik heb het over de overdaad aan lichtjes.
Het zijn er duizenden die vanuit de huizen om mij heen fonkelend de duisternis verdrijven. Zijn de versierselen dit seizoen uitbundiger?
Voelen mensen zich donkerder en misschien ook eenzamer dan voorheen?

Deze overvloed irriteert mij. Misschien is het raar, maar ze doen mij denken aan een stoplicht. Zo’n verkeerspaal stond voor ons klooster in Zwolle.
Als hij niet op groen stond, was hij op rood, dan moest je wachten, het is niet anders.

Als ik in dat klooster een week vóor de kerst al begon met het ophangen van versierselen dan was er altijd wel een huisgenote die tegen stribbelde.
‘Nee, nee’, klonk het dan, ‘die lichtjes en ballen, ik wil ze nog niet!’

Deze donkere weken voor kerst is de adventstijd, een tijd van inkeer en bezinning. Het duister de kans geven om tot ons te komen.
Houd daarom het wachten vol! – zelfs in deze Corona tijd!
Geen Kerst zonder advent!

het doet mij denken aan een lied, De tekst is van Huub Oosterhuis:

Hoever is de nacht, hoever,
wachter, hoever is de nacht?
De morgen komt, zegt de wachter,
maar nog is het nacht.

Een geboorte laat op zich wachten, het kind moet voldragen worden.
Pas met Kerst springen alle lichten op groen!
Ook in ons eigen dagelijks leven vraagt deze tijd om geduld, opdat het kind in ons geboren kan worden.

Gebruik deze dagen zoals die dwarse zusters in Zwolle en begin niet voortijdig te vieren wat er nog niet is.
Denk na, bezin je op de vraag:
Hoe kan ik liefdevoller leven? Wat heb ik nodig? Wat heb ik te geven?
Dit kerstkind gaat ook jouw leven veranderen.
Bezinnen, is ver-wachten. Wachter, hoever is de nacht?

gepubliceerd op 10 december 2020