Vrijzinnige miniatuur #71

door Vrijzinnige Miniaturen

Geschreven door Brigitte Kristel
Voorgelezen door Jet van Koppen

Geraakt tot in de dood

Elke middag kwamen mevrouw Smallegange en meneer Ottenhof naar de middagmis. Twee negentigers voor wie de dagelijkse kerkgang vaste structuur aan hun leven gaf. Hij kwam altijd lopend en zij nog gewoon met de fiets. Als je mevrouw Smallegange vroeg hoe het met haar ging, zei ze altijd: “Ach, zijn smallegangetje.” Opeens was meneer Ottenhof een paar dagen afwezig. Hij had zich netjes afgemeld. Hij dacht dat hij corona had en liet zich testen. Dat was even schrikken natuurlijk, want dit kon op zijn leeftijd het einde betekenen. “Is hij erg ziek?” vroeg iedereen zich dan ook bezorgd af. Maar hij had nergens last van. Waarom dacht hij dan dat hij corona had? Omdat er iemand in de supermarkt tegen hem was opgelopen. Hij nam de gevaren duidelijk heel serieus. Zoals verwacht en gelukkig voor hem, was de uitslag negatief. Hij pakte de dagelijkse kerkgang weer op en mevrouw Smallegange had haar maatje terug.

Maar een paar weken later kwam meneer Ottenhof opnieuw niet opdagen. Deze keer zonder bericht. Dat was nog nooit eerder gebeurd en een paar mensen besloten naar zijn huis te gaan. Daar troffen ze hem op de vloer aan. Hij was heel plotseling overleden. Wat vonden we dat naar, zowel voor hemzelf maar ook voor mevrouw Smallegange. Over wat dat voor haar betekende, liet ze zich niet uit, maar over zijn lot was ze heel stellig: het was helemaal niet erg voor hem, want hij was nu gelukkig bij God. Ze zei het bijna met een verlangen in haar stem. Een paar weken later kwam ook mevrouw Smallegange ongelukkig ten val. Ze moest het bed houden, gaf het op en niet veel later overleed zij ook.

Je hoort wel eens dat stellen die lang getrouwd zijn, vlak na elkaar overlijden. Maar dat dat ook met mensen kan gebeuren die op een andere manier een band hebben, had ik nog niet eerder gehoord.

gepubliceerd op 14 december 2020



Alle columns