Geschreven door Joost Röselaers
Voorgelezen door Sanne van Deursen

‘t Zal een herfstdag als een lentedag bezingen

Op 25 november jl. overleed Liselore Gerritsen. Een hele generatie groeide op met haar teksten en liederen. De natuur, de dood en religie waren centrale thema’s in het werk van deze domineesdochter. Dat geldt zeker voor een van haar bekendste liederen, Oktoberkind. Het lied heb ik al een heel aantal keren op ‘repeat’ gezet. Het maakt indruk op mij. Haar diepe, donkere stem. De melancholie die erin doorklinkt. En de woorden, met name aan het slot van het lied, die je doen vullen met hoop:

Een laatste warme zonnestraal verwarmt jouw eerste dag
En een laatste zwaluw die vertrekt is de eerste die jij zag
Dat is waarom een oktoberkind niet gelooft in laatste dingen
‘t Zal een herfstdag als een lentedag bezingen.

Niet geloven in laatste dingen. Daar is mijn persoonlijke geloof wel heel aardig mee samengevat. Niet willen geloven dat fatalisme, somberheid of angst het laatste woord hebben. Dat geloven is vaak tegen beter weten in. Een nieuw begin is mogelijk, het donkere heeft niet het laatste woord. Wat passen deze bemoedigende gedachten mooi bij het komend Kerstfeest!

Waar halen we dat geloof vandaan? Liselore Gerritsen vertelt daarover, iets eerder in hetzelfde lied:

Dat is waarom een oktoberkind net als oktoberbomen
De hele dag het liefste zit te dromen.

Dromen, verbeelden, jezelf daarmee moed inspreken. Je moet je daar soms de tijd voor gunnen, om een hele dag te mogen dromen, het liefst genietend van een warme zonnestraal of een langs vliegende vogel. Om de hoop niet te verliezen. Om een herfstdag als een lentedag te bezingen.

gepubliceerd op 23 december 2020