Geschreven door Dik Mook
Voorgelezen door Gert van Drimmelen

Boomloze kerst

Ik kocht een kerstboom.

Het is 7 december, de Sint is weer afgereisd en er is ruimte voor een andere blik op de wereld; het licht werpt zijn schaduw vooruit.

Ik kom met mijn vers ruikende spar, kerstboom, balancerend op de bagagedrager van mijn fiets aan bij het fietsenrek en boven mij roept de glazenwasser dat hij het een mooi boompje vindt: “een lief boompje zeg!”
Ik roep naar boven dat ik blij ben dat ik weer een boompje heb, dit jaar. Tenslotte kocht ik een paar jaar geleden geen boom omdat ik zo somber was dat ik geen behoefte had aan de obligate ‘gezelligheid en warmte’; “er zijn van die boomloze jaren”, roep ik hem toe. Hij klimt naar beneden, mijn ramen zijn klaar. “Je kan weer helder naar buiten kijken”.

Als antwoord op mijn droefgeestige opmerking zegt hij dat voor hem dit jaar een boomloos jaar is. Al weer een tijd geleden spraken we eens over mijn sombere fase net na mijn pensionering. Het maakt me nieuwsgierig naar de reden van zíjn boomloze jaar en ben tegelijk ook terughoudend; tenslotte zegt hij niet uit zichzelf waarom het een boomloos jaar voor hem is. Maar hij klinkt niet somber en we babbelen wat over kerst, gezelligheid en coronamaatregelen.

Samen met mijn boompje draag ik een brief van de Gemeente naar boven. Het is een aankondiging dat de 65 jaar oude populieren, sierraden van de stad, voor mijn deur in de week daarna zullen worden gekapt, vanwege verhoogd veiligheidsrisico. “Er zijn al verschillende malen takken uitgebroken”, vertelt de brief.

Ondanks mijn frisse vrolijke kerstboom zal kerst 2020 altijd de meest ‘boomloze kerst’ van mijn leven blijven.

gepubliceerd op 29 december 2020