Geschreven door Marion Sanders
Voorgelezen door Gert van Drimmelen

Oud en Nieuw / Nieuw en Oud

Vorig jaar Kerstmis heb ik de prachtige gedichtenbundel ‘Ik wou dat ik een vogel was’ gekregen.
Een groot, zwaar boek met voor elke dag een natuurgedicht of gedichtje erin en schitterende tekeningen erbij. Zoals dit gedicht op 30 december:

Het lied van de vogel

De vogel springt van tak tot tak
en houdt niet op met fluiten.
’t Is maar één lied, hij fluit nooit mis,
hij kent het heel vanbuiten!
Herhaalt het steeds, uit vrees gewis,
of hij ’t niet al vergeten is.

Felix Timmermans

De vogel wil het lied niet vergeten. Het lied is zijn levensritme, zijn bestaansrecht, zijn herinnering en zijn toekomst.

Zo heb ik een zelf gebreide kabouter.
Die is al 39 jaar oud en toentertijd tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis gebreid voor thuis.
En iedere decembermaand van het jaar mag hij pronken met zijn nog maar ene oog.
Zo is hij mijn herinnering in het einde van het jaar. Hij toont het zijn waar ik uit besta, waar ik mee leef en waar ik mee voortga.

Uiteindelijk schuiven we het afgelopen jaar naadloos door in het nieuwe jaar.
En blijft het ritme van het leven gewoon bestaan.

gepubliceerd op 30 december 2020