Geschreven door Joost Röselaers
Voorgelezen door Gert van Drimmelen
Geluidsmontage Seth Mook

Thema: Alledaags

Simeon

Op het Kerstverhaal uit Lucas 2 volgt het verhaal van de ontmoeting met Simeon in de tempel. Rembrandt heeft zich zijn hele leven met dit verhaal beziggehouden. Talloze malen heeft hij Simeon getekend, geëtst en geschilderd. Toen Rembrandt gestorven was vonden ze in zijn atelier aan de Rozengracht zijn laatste doek, onvoltooid. Het was weer deze Bijbelse gestalte. Je zou bijna zeggen dat Rembrandt hem, door hem steeds opnieuw op te roepen, dichter bij zichzelf wilde brengen.

Voor zover ik ze ken vertonen de afbeeldingen die Rembrandt maakte van Simeon een opvallende gelijkenis. Steeds zie je een oude man. Op zijn knieën. Een kind in zijn armen, gewikkeld in doeken. Zijn gelaat is getekend. Maar er is een glans op zijn gezicht. Een blijdschap. Met eigen ogen heeft Simeon het licht gezien! Maar vreemd, die ogen zijn halfdicht. Het zijn half geloken ogen. Hij kijkt niet naar het kind. Hij kijkt veel meer naar binnen gericht. Innerlijke vervoering, dat is wat hij uitstaalt.

Als Rembrandt enkel op zijn ogen was afgegaan, dan was hij aan het einde van zijn leven tot de conclusie gekomen: er is helemaal geen licht. Vier van de vijf kinderen die hij kreeg, stierven eerder dan hij. Zijn laatste jaren had hij een grote financiële schuld. Als hij enkel op zijn ogen was afgegaan, dan had hij op zijn laatste doek iemand moeten schilderen die met lege handen stond. Maar Rembrandt schildert iets anders. Iemand die iets kostbaars in zijn armen draagt. De mogelijkheid om licht te dragen tegen het donker.

gepubliceerd op 15 januari 2021