Gisteren was één van de al wat oudere jongeren uit Vrijburg jarig en hij maakte een ‘smikkelmaaltijd’, zoals hij het noemde. Er gaven zich 22 mensen op voor het eten en hij maakte 7 verschillende gerechten en drie toetjes. En hoewel velen hem hielpen, hield ik mijn hart vast of dit allemaal zou gaan lukken. Ik dacht alleen maar ‘wat een waagstuk om dit te doen’ en ‘gaat dit wel lukken’. Hij had gasten uit Kroatië uitgenodigd en die kwamen halverwege deze hectische kookactie ook nog binnen. Onze, toch vrij grote, kelderkeuken was vol activiteit en veranderde langzaam maar zeker in een chaos; alle pannen en alle gaspitten in gebruik, oven snorde, mixers ratelden, messen hakten op de vele snijplanken.
Toen het sein ‘eten is klaar’ werd gegeven en onze jarige aan de 25 mensen aan tafel in alle rust uitlegde wat er in alle pannen zat, kwam er een bewondering over me heen. Dat je voor zo veel mensen zo’n maaltijd kan klaarmaken is één, maar dat je er dan ook nog zo rustig onder kan blijven, de druk van ‘is het eten nu nog niet klaar’ kan weerstaan, werd ik me bewust dat dit voor hem geen waagstuk was; hij deed het gewoon. Toen we na het eten de keuken in kwamen, moet hij toch wel hebben gedacht, dat hij een waagstuk had uitgevoerd; het was werkelijk een slagveld… -het opruimen verliep overigens in groepen van 3 heel gladjes-.
Wat voor de één een waagstuk is, is voor de ander gewoon een daad. Ik wens iedereen veel van zùlke waagstukken in het leven.

gepubliceerd op 2 mei 2014