Geschreven door Rosaliene Israël
Voorgelezen door Gert van Drimmelen
Geluidsmontage Seth Mook
Thema: ZIN
1 juli 2025
Titel: Zin

Foto: Hans Middendorp / Pexels

Zin

Het is een terugkerend refrein. Wanneer een regenachtige periode wordt gevolgd door warm weer met veel zonuren, knalt mijn tuin uit zijn voegen. Opeens zien de bomen groen van de bladeren. Varens ontvouwen zich en boshyacinten, daslook en lelietjes-van-dalen verschijnen uit het niets. Prachtig, vanaf een afstandje. Want mijn geoefende oog wordt bij aankomst bij mijn buitenhuis onmiddellijk getrokken naar alles wat groeit en bloeit op plekken waar ik het liever niet zie.

Vorig seizoen heb ik de rand van het gazon systematisch van gras ontdaan. En in de vrijgekomen strook eigenhandig vermeerderde wilde geraniums geplant. Maar in de ruimte ertussen staat een paar maanden later stronteigenwijs een halve meter hoog knalgroen gras te pronken.

‘Waarom doe ik dit?’, vraag ik me af als ik mezelf zuchtend dubbelvouw met mijn knieën op een foammat. En verwoed met mijn handen begin te graaien naar het gras dat eeuwig en altijd groeit op plekken waar ik het niet wil hebben. Met het zweet druipend langs mijn gezicht en een keihard protesterende onderrug en knieën bekruipt me de gedachte dat het totaal geen zin heeft, dit gezwoeg van mij. Wedden dat over drie weken als ik hier weer ben, het gras me opnieuw van tussen de geraniums grijnzend aankijkt…?!

Mismoedig bedenk ik dat ik exact dezelfde gedachte los kan laten op heel veel waar ik me als burger van dit land en tegen-de-klippen-op-gelovige voor inzet. De kerkdiensten, de maaltijden, de kringen, de pastorale gesprekken, de diaconale activiteiten en de talloze overleggen waar we druk mee zijn: heeft het wel zin?

Liggend op mijn knieën, mijn handen graaiend naar het gras, valt me een zinnetje te binnen dat ik kreeg aangereikt door broeder Peter tijdens een midweek zenmeditatie in de Abdij Maria Toevlucht in Zundert.

‘Als je hart afdwaalt of lijdt, breng het dan behoedzaam op zijn plaats terug en plaats het zacht in de tegenwoordigheid van je Heer. En zelfs als je in je leven niets anders gedaan hebt dan je hart terugbrengen en het weer in de tegenwoordigheid van onze God plaatsen, hoewel het elke keer weer wegliep nadat je het had teruggebracht, dan heb je je leven goed besteed.’

Inwendig herhaal ik deze woorden van Sint Franciscus van Sales (1567-1622), bisschop van Geneve en stichter van de congregatie van de Salesianen van Don Bosco. Als kerkhervormer investeerde Van Sales in de intellectuele en spirituele hervorming van de priesters van zijn bisdom en catechetische vorming van de gelovigen. Zijn gedrukte publicaties verschenen periodiek en worden beschouwd als eerste katholieke krant ter wereld.

Zijn veelzijdige inzet voor kerk en wereld gingen, getuige zijn gedrukte geestelijke nalatenschap, hand in hand met een humanistisch-christelijke mystieke inslag. Daarin betoont hij zich wijs en mild ten opzichte van de innerlijke, mentale uitdagingen waar we als (gelovig) mens tegenaanlopen. Met de berg graspollen -je wil niet weten hoe zwaar die zijn, emmers vol- op de composthoop nog vers in mijn geheugen, stuit ik op nog een ander citaat van Van Sales: ‘Heb geduld met alle dingen, maar bovenal met jezelf. Verlies de moed niet door je eigen onvolkomenheden te overdenken, maar begin direct met het verhelpen ervan, elke dag opnieuw.’

gepubliceerd op 1 juli 2025