Geschreven door Dik Mook
Voorgelezen door Gert van Drimmelen
Geluidsmontage Seth Mook

In m’n blootje kan ik me zo ongemakkelijk voelen. Natuurlijk vooral als het niet de bedoeling is dat iemand mij bloot ziet, bijvoorbeeld in het zwembad als iemand mijn kleedhokje plotseling open doet. Dat moment van ongemak is voor iedereen een andere natuurlijk, maar iedereen kent het.
Toch ben ik geen anti-bloter, ik ga graag naar de sauna en naar het blootstrand; het gaat om het moment, het onverwachte niet zelf gekozen moment.
Juist op de naturistencamping, waar iedereen bloot is, heerst een mooie saamhorigheid, we zijn opeens allemaal gelijk en niemand stoort zich aan onze lichamen die nu eenmaal niet helemaal kloppen. 

Het aardige van onze taal is, dat we ook de uitdrukking ‘jezelf bloot geven’ kennen. Daarmee bedoelen we niet letterlijk je kleren uitdoen maar jezelf kwetsbaar maken, alsòf je plotseling die kleren uit doet. Bijvoorbeeld door wel je mening te geven al twijfel je over de waarde er van.
Door je te verbergen achter je mooie kleding, door ‘in je schulp te kruipen’ isoleer je je zo gauw en blokkeer je de mogelijkheid om je met anderen te verbinden. En omdat ‘je verbinden met anderen’ óók spannend is, is het een mooie uitdrukking ‘jezelf bloot geven’. Dat is net zo spannend als je kleren uitdoen, vooral als je niemand kent. Denk maar aan zo’n bijeenkomsten waar je wat moet zeggen, dan is het zó moeilijk je mening te geven. 

Kwetsbaarheid is het kernbegrip in bloot geven. Het is eng en tegelijk de weg naar verbondenheid; als ìk me blootgeef, als ik mezelf kwetsbaar opstel, lokt dat anderen ook daartoe uit. En natuurlijk werkt het andersom net zo; Als ik me verstop, krijgen anderen die neiging ook.
En dan zullen we ervaren dat er in die kwetsbaarheid niks gek is aan onze blote lichamen, niks gek aan onze twijfel en mening. Sterker nog, juist door die kwetsbaarheid kunnen we samen verder, in verbondenheid met al onze gebreken. 

Het is zomer; dus geef je eens bloot.

 

gepubliceerd op 1 juni 2021