Herinneringen als kampvuurtjes….
Nu ik met pensioen ben dwalen ‘geschiedenissen’ over het lesgeven door mij heen.
Een project, ‘inclusie’ geheten, waar studenten verhalen ophalen bij ‘de ander’…
Een jongen uit mijn groep legde contact in een taalcafé met een andere jongen uit Eritrea. 7 weken zijn ze wekelijks met elkaar in contact… Doen van alles….koken, wandelen en praten. En gesprekken (leren) voeren volgens, door ons als opleiding, aangeleerde spelregels… Het programma zit in de propedeuse van een Maatschappelijk Werk Opleiding.
Abril is 18 en vertelt mijn student over zijn vlucht uit Eritrea, via Libië, over de Middellandse Zee.. Hij is nu 1 jaar in Nederland.
Het brandpunt in het verhaal speelt zich af wanneer 2 boten, afgevaren in het donker vanaf het strand, met ieder honderdvijftig vluchtelingen, een uur op zee zijn. Door de chaos in één van de twee boten slaat er één om en verdrinken 150 mensen voor het oog van de pakweg 150 andere vluchtelingen….
Mischa: “ Abril, hoe kon je daarna rustig blijven? Word je niet helemaal gek en angstig van zo’n tafereel.., ik begrijp dat je de ouderen en kinderen bleef helpen met alles wat er nodig was…Hoe doe je zoiets? Hoe blijf je in vorm….?”
Abril: “ Ik reciteerde een aantal zinnen uit een Soera., Mischa…. die mijn vader en moeder vroeger voorlazen toen ik klein was…Zomaar…ik begon het te doen. Daardoor bleef ik , denk ik nu , rustig en was ik voor mijn gevoel in contact met Allah…..èn met mijn vader en moeder. Ik bleef sterk daardoor….. Klinkt het gek? Voor mij als gelovige is het niet gek…Het was mijn verbinding naar boven in die gitzwarte lucht boven zee……”
Mischa: “ Ik wou dat ik dat kon Abril….ik ben zonder geloof opgevoed en dit klinkt heel mooi…het is echt…ik benijd je….”
Abril: “Berg jij materiaal van de studie op in de ‘cloud’? “
Mischa: “Tuurlijk, dat doen we toch allemaal?”
Abril: “En begrijp je echt hoe dat werkt?”
Mischa: “ Niet echt, maar dat kan me niet schelen…”
Abril: “Nou, zo is het ook met mijn geloof…….”
gepubliceerd op 25 september 2020