Geschreven door Joan de Roos
Voorgelezen door Sanne van Deursen
Geluidsmontage Seth Mook
Thema: Jij Roept
4 maart 2025
Titel: Jij roept
Jij roept
Toen ik een jaar of tien was zong ik bij het harmonium van mijn ouders dat ook wel cirkelzaag van het gereformeerde geloof genoemd wordt, dit lied:
Hoort gij die stemme,
roepend uit de verte,
smekend om redding?
‘t Is een stem der smarte;
‘t Klinkt als een angstkreet,
afgeperst aan het harte,
biddend en klagend.
Het lied gaat over mensen in verre landen die nog bekeerd moesten worden.
Als kind kreeg ik van Sinterklaas het boek ‘Zij waren bereid’ . Dat boek ging over zendelingen die aan de roep om hulp uit het lied gehoor hadden gegeven. Ik wilde ook graag zendeling worden. Ik voelde me geroepen, zeg maar. Maar het boek vond ik erg saai, het was niet echt voor kinderen geschikt. Ik haakte af.
Hoe ging dat verder in mijn leven?
Ik voelde me geroepen om dominee te worden, net als mijn vader. Om dat te bereiken heb ik veel geleerd in de studie theologie. Een mooie en veelzijdige studie. Maar de kerk kwam daar tussen. Toen ik zo’n beetje aan het eind van mijn studie was bleek dat er in de gereformeerde kerk (synodaal) in de jaren 70 hard werd gediscussieerd door de synode van de kerk over de vraag of homo’s in een ambt (ouderling of dominee dus) mochten functioneren.
Toen ben ik weer afgehaakt.
En daarna? Ik voelde me aan alle kanten geroepen door een wereld die zo snel mogelijk beter moest. ‘De internationale zal morgen heersen op aard’, zong ik met andere liederen in het strijdliederenkoor ‘Morgenrood”. Ook demonstraties voor de roze kant van de maatschappij werden door mij druk bezocht.
“De wereld is in barensnood” zeiden ouderwetse predikanten in mijn jeugd. En zo is het, hoe je het ook formuleert. Er wordt aan alle kanten geroepen.
Wie wordt er niet geraakt door een verhaal over een meisje dat op een rubberboot met 46 vluchtelingen zat. De boot was aan het zinken. Zij riep om hulp, zich vasthoudend aan de overblijfselen van het bootje. Een Duits schip hoorde en zag haar en heeft haar, als enige van de vluchtelingen, weten te redden.
Een paar jaar geleden was ik erg depressief en voelde ik me geroepen door het water. “Kom er maar in” leek het te zeggen “hier is rust”. Het begin van psalm 69 was op mij van toepassing: “Red mij, God, het water staat aan mijn lippen, ik zink weg in bodemloos slijk”
Om me heen hoorde ik een andere roep van vrienden en bekenden : “Doe het niet”.
Aan die laatste roep heb ik gelukkig gehoor kunnen geven. Zodoende kon ik me geroepen voelen dit alles op te schrijven.
gepubliceerd op 4 maart 2025