foto: Hans van Egdom, processie in Sevilla

‘Houvast’, ons jaarthema, en dat kan van alles zijn: iets concreets om je aan vast te houden of genoeg geld om je geen zorgen te hoeven maken. Of werk, als bron van inkomsten en vorm van zingeving – of het nou betaald of onbetaald werk is: dat je voelt dat je nodig bent en gewaardeerd wordt. Ook het ritme van andere bezigheden (de hond uitlaten, sporten, de buurvrouw bellen of de wekelijkse borrel in het café) geeft houvast.

Minder concreet is de vraag: kunnen we ook houvast vinden in ons geloof? In Spanje zag ik hoe mensen mee lopen in processies, of urenlang aan de kant van de weg wachten tot ze beelden van Maria en Jezus langs zien komen om dan een kruisje te slaan. De beelden zelf worden niet aanbeden, maar ze roepen een beleving op van het goddelijke, een ervaring die houvast geeft.

Hoe is dat bij ons? In Vrijburg staan dit soort beelden niet, maar tegelijkertijd kunnen we over God alleen in beelden spreken, prachtig verwoord in lied 275:
Gij zijt onzichtbaar voor onze ogen – en niemand heeft u ooit gezien.
Maar wij vermoeden en geloven – dat gij ons draagt, dat gij ons dient.

Zonder dat we het heel concreet en zichtbaar kunnen maken, kan dit een houvast zijn. Niet veel meer dan een vermoeden, maar wel gebaseerd op een ervaring, dat er iemand is, of: dat wij er voor elkaar zijn. Is dat niet het mooiste houvast?

gepubliceerd op 12 januari 2018