Bij mijn komst begin 1996 in Amsterdam was Johan Blaauw de nestor van het predikantenteam. Kort daarvoor had ik hem leren kennen, eerst in een voorstelronde tijdens de beroepingsprocedure en daarna bij ons thuis in Leiden waar hij mij interviewde voor Samenspel, de voorloper van Vrijburg.
Mij viel direct op, dat Johan een doener was: altijd in de weer en boordevol ideeën. In het predikantenteam, dat in die dagen uit vijf mensen bestond, was dat goed te merken. Discussies en plannen voor het ‘Samenwerkingsverband’ waren niet van de lucht. Zijn idealisme ging echter gepaard met een sterk inhoudelijke kant. En dat maakte hem bijzonder: in de kerk moest het ergens over gaan, het liefst in een combinatie van overdenken en toerusten aan de ene kant en praktisch vormgeven aan het geloof aan de andere kant. Eén van zijn passies eind jaren negentig was Eugen Drewermann en diens meer geestelijk psychologische kant van de bijbelse verhalen. Een aan hem gewijd debat in de kerk was voor Johan een hoogtepunt. Praktisch geëngageerd was hij in het kerkasiel dat in 1996 opnieuw plaatsvond. Dit vroeg om veel organisatie en weer bleek, dat het helpen van mensen in een als onrechtvaardig beleefde situatie iets was waar je als kerk voor moest gaan staan.
Johan was geen man van uiterlijk vertoon, hij was de collega zonder toga. Maar wat stond dat pak hem goed op zondag! Wat mij betreft had hij het vaker mogen dragen. In zijn dagelijks werk, ik reken de diensten er ook toe, was hij een perfectionist. Tekst- en liedkeuzen werden zorgvuldig afgewogen en in zijn preken moest elk woord kloppen. Maar dit perfectionisme leidde niet tot saaiheid, integendeel, Johan was een creatieve scheppende geest, die graag met de musici mocht stoeien en nadacht over nieuwe liedteksten. Zijn meest in het oogspringende bijdrage was en is het gezongen tafelgebed, dat in Vrijburg menigmaal werd gebruikt.
Voor het tot stand komen van Vrijburg als centrum heeft hij zich ook enorm ingezet. Helaas vertrok hij medio 1999 naar Utrecht en heeft Vrijburg maar kort van hem kunnen profiteren.
Maar waar het om de website gaat, is Johan onontbeerlijk geweest! Hij heeft er zich ongelooflijk in uitgeleefd en als Vrijburg hebben we er meer van geprofiteerd dan we misschien beseffen. Nu hij niet meer onder ons is, blijft de site zijn levende monument. Daar ben ik van overtuigd. In Groningen gebruik ik deze graag als voorbeeld.
Aan Johan zal ik terugdenken als een stimulerende mens, een loyale collega, kritisch van zin, opgewekt, middenin de wereld staand, maar ook vol visioenen van een betere wereld, soms tegen de klippen op. Een mens tussen de mensen, een echt mens van God.

Lense Lijzen

Johan had ook een eigen website, waarop hij artikelen, columns en gedichten publiceerde. Een aanrader om meer van hem te lezen.