Pinksteren: Na vijftig jaar opnieuw belijdenis in Vrijburg

door webmaster

Zondag a.s. wordt Eli Valeton opnieuw lid van de Remonstranten in Vrijburg. Zij schreef een mooi verhaal over haar beweegredenen en geloofsontwikkelingen:

Met Pinksteren doe ik op eenenzeventigjarige leeftijd opnieuw belijdenis in Vrijburg. Een moment van stilstaan in een bijzonder proces dat aan mij gebeurt. Een proces dat een paar jaar geleden begon. Ik zat te lezen. En de radio stond aan. Iemand sprak een tekst uit waarin God beschuldigd werd: “Je bent niet dood maar je hebt ons bedonderd en in de steek gelaten”. Ik schoot overeind en rende naar God toe die midden in de kamer stond. Ik sloeg mijn armen om hem heen en riep: “Dat is niet waar! Dat is niet waar!” Ik legde mijn handen op zijn oren omdat ik niet wilde dat hij die lasterlijke woorden zou horen.

Het gebeurde niet echt natuurlijk. Ik zat nog steeds in mijn stoel met een boek op schoot. Maar de gewaarwording was heftig, overrompelend. Ik werd wakker geschud. Korte tijd daarna kwam ik toevallig een oude kerk-vriendin tegen. Ze nodigde me uit voor de afscheidsdienst van de jeugdwerker. Ik moest echt komen, zei ze. Als ze niet zo had aangedrongen had ik het misschien toch niet gedurfd. Maar na dertig jaar was ik toch weer in Vrijburg. En het voelde als thuis komen!

Persoonlijke band met God

Ik kom uit een remonstrants nest. Eenmaal in Amsterdam om te studeren volgde ik catechisatie bij dominee Van Hille. Vanzelfsprekend! Niet automatisch, maar van harte. Want ik was erg gelovig. Ik voelde een heel persoonlijke band met mijn God. Ik hoorde toen eens iemand zeggen dat je God alleen in je medemensen kon ontmoeten. Ik was gekwetst. Alsof mijn innige contact met God werd afgepakt. Nu zou het me niet storen. Mensen verschillen in dit soort dingen. Je kunt God net zo goed in je eentje als in gezelschap zoeken.

De eerste belijdenis die ik vijftig jaar geleden schreef begon met: “De Heer onze God heeft de wereld geschapen”. Van Hille vroeg of ik dat letterlijk bedoelde. Ik zat meteen met mijn mond vol tanden! En de natuurwetenschappen dan? De evolutieleer? Die zijn toch waar! Toen durfde ik bijbelverhalen blijkbaar nog niet als symbolisch of als mythes te beschouwen. “Dan zegt God:…” is iets anders dan de oerknal. En toch voel ik me in de natuur dichter bij God. Misschien omdat ik daar dichter bij mezelf ben.

Geen raad met Jezus

Nadat ik aangenomen was ben ik actief bezig geweest in deze gemeente. Met veel plezier. En ik vond er een aantal goede vrienden. Maar met Jezus wist ik geen raad. Wie was hij nou eigenlijk? Ik had het gevoel dat ik eigenlijk joods was, of moest zijn. Mede daarom heb ik tientallen jaren geleden de remonstranten verlaten. Sinds toen bezocht ik regelmatig de liberale sjoel. Tenslotte moest ik toch toegeven dat ik geen jood kon worden en nooit een deel van die gemeente zou zijn zoals ik dat gewend was.

Maar gewoon terug gaan naar “mijn oude kerk”, dat ging niet zomaar. Er volgden vele jaren van stilte. Tot die twee gebeurtenissen die ik hierboven beschrijf. De vraag wat Jezus voor mij betekent houdt me nog wel steeds bezig. Sommige mensen waren verbaasd dat ik nu opnieuw belijdenis doe. Maar het voelt goed. Ik ben in de afgelopen vijftig jaar toch wel een beetje veranderd.

Eli Valeton

gepubliceerd op 18 mei 2018



Alle nieuws-items