Gemeentelid Marjolein van Panhuys ontroerde mij afgelopen week met een doekje en koperpoets. Ze poetste de struikelstenen in onze buurt en meteen kwamen er heel wat buren op haar af. Ze spraken over de families voor wie de stenen zijn gelegd, over wat mensen elkaar aandoen en hoe je daar als machteloze bijstander mee om kan gaan, zo deelde ze op Instagram.
Als studentenpastor had ik het vaak met mijn studenten over social media en wat het doet met je ziel. De constante stroom van updates en liveblogs over de gewelddadigheden en het leed in Israël en de Palestijnse gebieden geven ons een illusie van controle maar het helpt ons niet. Integendeel, we raken verlamd en ons brein kan de beelden van geweld niet aan.
Tegelijkertijd kun je je schuldig voelen als je niet bezig bent met het nieuws. Neem pauzes (als dat mogelijk is), en omring jezelf met mensen die goed voor jou zijn. Ga naar buiten. Luister muziek, ga sporten, kijk of je kleine dingen kunt doen in jouw omgeving die de verbinding stimuleren. Luister. Bid. Hoe?
Daar schreef theoloog Rikko Voorberg afgelopen maandag over in zijn dagelijks Popupgedachte:
“Bidden vereist helemaal geen oefening, je kunt het gewoonweg doen. De woorden uitspreken, de zinnen door je hart heen laten wandelen en ergens besluiten om te geloven dat er iets of iemand is die het hoort. Het buiten jezelf neerleggen, omdat het binnen jezelf niet te doen is.”
Waar?
Op vrijdag ben je welkom in onze kerk. De deuren van de kerk staan open voor je, voor gebed, stil zijn, koffie, gesprek. Ik zal er van 10.00 – 12.00 zijn, de komende vrijdagen.
gepubliceerd op 13 oktober 2023